Xa sabía eu que hoxe ía
pasar isto. En canto nos achejamos ao Roncudo e me deu por ajacharme
e acariñar os seixos*, anticipei unha tristura estraña, mineral.
Ijual chámase morriña, ou saudade, ou andrésdobarro, pero son
bruta e díjolle májoa de limpar os pés. A cabesiña non dá, que
queredes.
Foto Gerva
A cousa é coma cando
eras cativa e pasabas un día deses de enmarcar, e lojo caías na
conta de que caera o sol e era dominjo e escoitabas os comentaristas
de fúmbol na radio e había aljo que che taba roendo na boca do
estómajo, non sei se me explico. Devastasión.
Foto Gerva
Pois así talmente. Tanto
tempo había que non lixaba os pés con fundamento, que canto máis
nos achejabamos hoxe ao final da ruta e canto máis cercana era a
hora de deixar ese treito marabilloso da Costa da Morte e volver para
a casa, máis jañas me entraban de meter os pés nun lameiro, de
tocar as pedras, de refrejarme na terra ou de dar media volta e
entrar nun bucle deses sen retorno, así como o final de O amor nos
tempos do cólera, léstela? Como? Toma spolier para a xente nova e/ou
con jrandes lajoas en lecturas básicas. Ala, a rañar. Dispensando.
Foto Gerva
Marina e Gerva
Pero non me deixei levar
por tales apetensias (de refrejarme, enchouparme, dar volta, etc) ,
máis ca nada porque ía con Marina e Gervasio, e amais
de que quedase feo e maleducado actuar coma unha posesa diante dos
anfitrións, unha nunca sabe o que tal che pode faser a Marina, que
ademais de ser a xefa dos trasnos do Camiño dos Faros, ajora évos
mediática e sae na tele chimpando aos xornalistas contra as toxeiras
así coma quen non quere a cousa, e con esa cariña de boa xente. É
a hostia, a Marina. Hai probas. No minuto 25, anque eu de vós
miraría o projrama enteiro, que non ten desperdisio.
Marina, a que botou ao Edu Soto ás toxeiras
Ta de moda o trasnerío,
vistes? Non dan saído da tele: cando chejín o sábado aló a
Niñóns, aquilo era un despliegue de cámaras jravando, xente
verde, Traskiband en sesión dobre, determinasión de dotar o termo
“resaca” de novos matices, e jambóns, sobre todo moitos jambóns.
Á brasa, que era o que lle daba o aquel de lembransa inesquesible á
xuntansa, que inda o resendo o traía hoxe na bolsa da roupa esa que
teño que ir meter na secadora e canta jalvana me dá, por favor. E
ajora que o penso, iso de aí atrás era ultrasecreto e ajora xa vou
dereitiña ás toxeiras por lercha.
Típicas cortadoras de patas de jambóns de Niñóns
Amais, toume dispersando,
falo de jambóns e secadoras cando todo o mundo sabe que o tema do día era a májoa de limpar os pés. A májoa de chejar á casa cos
pés enchoupados e ajuantar aquí escribindo sen cambiarme porque non
me dá a jaña de recoñeser que volvín. Á casa. Pa o lerio este
tíñavos jardada unha cita estupenda de María Reimóndez, que disía
así en A música dos seres vivos: Ás veces o fogar é o lugar
máis estraño ao que regresar. Canta rasón. Non tando na
casa o meu fillo, ese que trajou un megáfono e todo o enche coa súa
vos, e despois dunha camiñada polos cantís do Roncudo en boa
compaña, declárome antiulises. Que Ítaca nin que hostias.
E isto por unha fin de
semana na Costa da Morte. Non quero nin imaxinar como se sentirá o
noso Rafita, ese que saíu hai dous anos e medio na bici, percorrreu
medio mundo e volveu pra a Coruña. O efecto dominjo ha de ser
cósmico. Buah, neno.
Aquí, como xa non sei que máis disire, collo e
chanto outra cita, coma quen sabe ler, esta de Chesterton. Nunca a
sacaba porque tiña medo de que me visedes o plumeiro, e di así: Un
loco de verdad es el que pierde el camino de regreso a su casa y
nunca lo encuentra.
Ains. Ajora xa o dixen. Pero mira, Chesterton non camiñaba polos
faros nin estrañaba un fedello na casa. Nin voara na súa bici polo
mundo. Que cale a boquiña Chesterton. E ánimo, Rafita. Hai moitos
camiños para lixarse a fondo neles.
Con
todo, tola e así, encontrei o camiño á casa. O retorno. Aquí tou,
escribinco cos pés nejros, cajándome en todas as Ítacas do
mundo e moqueando porque xa vou collendo un frío que nin dios, a
verdade. Vaia estampa. Case mellor vou indo pra a ducha e tomo unha sopiña e mándovos
durmir, que é dominjo podrido e hai que deitarse cedo e soñar que
enchemos os pés de merda polo mundo adiante. Dispensando.
Foto Gerva
*Xeixos en cormelán, que o sei eu
porque o dixo o Suso Lista.
Ningún comentario:
Publicar un comentario