COUSAS PEQUENAS TORNAN GRANDES

“Hai cousas pequenas que se poden facer grandes”- así retrucara un día o poeta Alexandre Nerium a Peter Hore, vicepresidente do colosal Royal Navy Museum de Porthsmouth, cando estaba a piques de guialo nunha visita ao humilde Museo do Mar de Fisterra. E seica Hore, ao rematar a visita, tivo que darlle a razón. Coma lla demos todos os trasnos que o 7 de xuño acudimos ao museo convocados pola Asociación Camiño dosFaros na xornada previa á derradeira etapa do camiño.

Descubrir os segredos do museo da man de Alexandre foi deixarnos agarimar polas ondas dun océano de lendas e tradicións mergulladas que agroman como escuma coa maxia da súa palabra. “Non son filólogo, nin catedrático. Son un mariñeiro”

Namorado do mar. Delátao o trato esquisito, a  delicadeza no falar, o detalle en cada explicación sobre os termos mariñeiros esquecidos que encontraron refuxio na súa obra poética.

Delátao o sorriso, o brillo da ollada, o aceno de cativo rebuldeiro ao manexar para nós algúns dos obxectos expostos.

“[..] la finalidad principal de la vida humana es la de mirar las cosas como si fuera la primera vez que se ven”. Fixemos nosa a frase de Chesterton e o diminuto museo tornou escenario infinito: fomos seres mariños seguindo estelas de luces; fomos embarcados ao xeito, manexando o truel e debagando a sardiña; fomos mulleres en noites sen lúa facendo soar na praia os cornos de néboa para guiar os barcos dos compañeiros; fomos Charles Darwin nas Galápagos botando o escandallo na pescuda de novas especies…

É certo. Hai cousas pequenas que se poden facer grandes. Soamente hai que querelas, como Nerium quere o mar e o seu museo en Fisterra. Como os trasnos queren cada paisaxe do seu camiño. Como Miguel acariña o seu proxecto dun ultratrailsolidario que dea sentido á nosa querencia por correr distancias longas por camiños pouco transitados, un desexo antigo nel que tras moito tempo dedicado á organización de carreiras, por fin verá cumprido. Despois da visita o museo, paseando polo porto de Fisterra, Miguel comentábame canta ilusión percibira nas xentes da Fegerec ao saber que cada quilómetro percorrido por cada un dos corredores do ultra iría dedicado a eles…pero ao tempo que me retrataba ilusións alleas vin nel un reflexo de Nerium, vinlle o sorriso, o brillo na ollada, o aceno de neno rebuldeiro… Tanto entusiasmo transmitía  que ao momento fun presa desa mesma ilusión. A que imaxino que sentirán as persoas que van doando quilómetros, como Loli ou Cabañés (grazas!!!!) e corredores como Pedro, capaz de mobilizar a toda a comunidade trailera no seu empeño.

Todo comezou nun bar de Malpica cando uns trasnos soñaron con abrir camiño ata Fisterra pola beira do mar… Decididamente, hai cousas pequenas que se poden facer grandes. Soamente hai que querelas.