4 de abr. de 2013

NACHAS POWER - 1

Botar os anos mozos en Ferrol deixache unha fonda pegada lexica que abrangue termos como nacha/o, conacho ou a todo filispin, xenialidade esta ultima que compite coa impresionante capacidade lusa de adaptacion directa de calquera estranxeirismo que se lles poña por diante (ainda que hai que recoñecer que os chilindrins –“cativos”- acruñados en Celeiro andan polo mesmo nivel) Logho tamen aprendin en Cadiz –Cai- que o equivalente do meu nacha e nacho son shoso e pisha (sonvos moi partidarios da parte polo todo, alo no Sur), pero isto non ven a conto, xa tou saindo do rego. 

Aquí o que importan aghora son as nachas, elas, nosoutras (toma!). Mais ca nada, porque como desde o luns que botei 50 mins na eliptica ata hoxe mercores non volvin dar pao a auga, vou asubiar, aquí non pasou nada, e collo e escribo sobre corredoras exemplares para desviar a atencion da miña vaghansia. Pero unha vez posta na faena, digo eu que podiamos inaugurar unha seccion informal sobre nachas runners co unico e exclusivo criterio de que sexan obxecto da miña admiracion, que para algho o blog e meu.
 


AS MIÑAS RUNNERS COÑECIDAS MAIS PREFERIDAS (polo de aghora):

  1. Paula: porque e a cousa mais riquiña do mundo, porque cando a vin en Moaña decateime de que hai xente que ainda o pasa mellor ca min correndo e porque adoro a xente non competitiva.
  2. Virginia, triatleta vivariense supermedallista que e o optimismo personificado e sen sabelo contaxioume moitas ganas de seguir dandolle.
  3. Almudena Suarez, que e das que fan podium: ignoro por que ela e non outras superwomen coas que coincidin montuneando (e cheghando eu unha hora mais tarde, claro). Igual porque no Roteiro de San Bartolomeu achegouse e dedicoume unhas palabras cando eu estaba estaba ali soa, morta de corte e de medo, e ainda que soamente fun quen de responderlle coma unha boba monosilabica, agradecinlle o xesto infinitamente.
  4. Duas rapazas de Santiago coas que coincidin en Penedos do Lobo e en Moaña, porque quero entrenar baixadas con elas.
Ningunha delas o sabe, pero heinas entrevistar para esta miasma de blog.

Mentres tanto, que son as tantas e tou aquí na casa co neno recen deitado e os marujeos a medio faser e non podo entrevistar a ninghen, podemos falar dunha figura coruñesa historica, Dolores Tasende. Sinto ser tan recorrente nas citas, pero como estou lendo As Voces Baixas de Manuel Rivas (tedelo que ler, e un prodixio), teredesme que aturar ata que remate. Iso si, a referencia ven moi de refilon, asociada as victorias do seu irman Ramon, gran corredor, amante das mirindas e dos cacahuetes, e todo no contexto das memorias do Castro de Elviña:

E da mesma estirpe era a sua irma mais nova, Maruxa Tasende. Foi unha grande atleta, corredora de fondo. Pero vimola por primeira vez en accion no equipo de futbol feminino, no entroido. O mundo puñase do reves. Nunca volvin ver  a ninguen correr e canear coma ela pola banda”.
(Non imaxinades como odio escribir sen acentos, pero citar sen acentos xa me parece o peor do peor… un dia destes levo o portatil a arranxar, xurovolo)

O mundo do reves…unha muller correndo e xogando ao futbol. Polo que lin nunha entrevista de La Opinion, parece ser que lle chamaban “pirucho”, ese palabro que non sei por que tantas veces lle teño escoitado a miña avoa :D

Fotografia extraida de La Voz de Galicia

Noutra entrevista que lle fixeron en La Voz de Galicia no 2011, no seu 60 aniversario, lemos esta introducion:

En la década de los setenta colocó al atletismo gallego en primera línea, al ganar el campeonato nacional Educación y Descanso en 800 metros […]en 1971 fue campeona gallega absoluta de campo a través; al año siguiente se hizo con el campeonato gallego de 800; en 1974 volvió a lo más alto del podio en el gallego de 1.500 metros y consiguió el récord de España de 3.000 metros en pista cubierta con un tiempo de 10 minutos y 4,4 segundos, y en 1975 volvió a ser campeona gallega de 3.000 al aire libre. Y esto solo por citar algunos de los logros deportivos de esta coruñesa nacida en Elviña que el próximo fin de semana cumplirá 60 años.

E tamen as impresions da entrevistada sobre aqueles adestramentos nos 70:

“No teníamos medios, ni material, ni dinero para los desplazamientos... Era todo muy difícil. Salíamos mucho a la calle. Cuando tocaba hacer kilómetros íbamos hasta San Pedro de Nós por la carretera, pegadas a la orilla y mirando a los coches, porque no había chalecos reflectantes

Soa heroico. Pioneiras. Adiantadas a unha epoca escura e mojigata.

Pero… Aqui segue a entrevista:

“El atletismo fue su vida -incluso ahí conoció a su marido- hasta que otros intereses mayores se cruzaron en su camino: sus dos hijas. «Con las niñas era muy complicado andar viajando constantemente a campeonatos y dejarlas solas con el padre. Así que me retiré de la competición, aunque físicamente estaba bien. No lo eché de menos, porque lo compensaba la familia», explica.

Hai que joderse. Os finales felices clasicos sempre foron a ruina das mulleres interesantes.

Pero ameazamos con seguir.

2 comentarios:

  1. killa , me tengo leer 2 veces la cronica cada vez , jajajaja, mecajina.Daleeeee, riverter al poder.

    ResponderEliminar
  2. Rite, rite, que hoxe trotei hora e media e xa me sentia ghrande ata que lin no teu blog o que tal fixeches. Voume retirar disto pa faser encaixe de bolillos ou macrame ou algho asi.

    ResponderEliminar