Un sabado por diante para min soiña, sen apuros, sen recados urxentes que facer, sen cativos boureando arredor, sen marujeos pendent…(ehem, obviemos isto ultimo; como ben dician, “a clean house is a sign of a wasted life”. Que gran frase)
O plan era facer unha boa tiradiña polo Seixo Branco e dependendo das sensacions sobre o terreo, decidir se inscribirme ou non no trail de Oleiros. Pero o plan incluia, ilusa de min, que algun dos montunos que esta fin de semana non foron nin al Alto Sil nin aos Trilhos Paleozoicos (moita sorte a todos!) se animase a acompañarme. Porque… en fin, saiamos do armario das fobias: dame medo ir soa polo monte. Asi de ridiculo como soa. E un medo irracional, que son os peorcisimos de todos. O caso e que esta ai acazapado, listo para subirseme a chepa no momento menos esperado.
Asi que ao erguerme o primeiro que fixen foi mirar no foro de Correr en Galicia por se a ultima hora algunha alma caritativa se apiadara de min e se apuntara ao do Seixo Branco… E nada, ai estaba o meu post triste e senlleiro. Cajonomundo.
I can do it, malosera, pensei. Ademais o Seixo Branco nin sequera e monte monte, e un paseiño pola beira do mar. Disfraceime de toureira, camiseta do Rio da Fraga incluida pa motivarme, preparei un mochilo con auga e muda porque a choiva non tiña cara de dar tregua, e…mireime ao espello.
Mal momento. Poida que non me rinda por molestias nas articulacions, por falta de sono, por escaseza de tempo, nin tan sequera por frio, choiva, raios, lostregos e centellas, pero mirarme no espello e comprobar que durante esta tempada de poucos entrenos houbo partes do meu corpo que se volveron mais redondas do admisible, iso si que e matador. E eu veña a tirar pa abaixo pola camiseta Kipsta que levaba por debaixo da outra para que me disimulase aquilo, e veña a camiseta a volver para arriba… Non faltou nada para desistir, xurovolo.
I can do it e a quen non lle ghuste que non mire pa min, tiven que repetirme. Ademais, quen vai andar polo monte neste dia podre? Como moito, calqueroutro friki que andara mais pendente de mirar por pisar ben que de fixarse en se a señora esa deberia deixar as lambetadas e torturarse coa Dukan.
Pois ainda non vos estaba eu ben decidida de todo, non: aghora tiña que darme por matinar no feito de que desprazarse en coche para entrenar resulta ben pouco ecoloxico, que deberia limitarme ao trillado Bens que me queda ao lado da casa, que moita leria trailera de respecto polo medio ambiente, de contacto coa natureza, e ao final acabas contaminando para botar unha carreiriña que podias botar ighual ao pe da casa, coma quen di.
Why should I? Pois porque Bens cheira que alcatrea, e punto, e porque tamen merezo un kitkat (aquí hai lambetadas ata nos similes) urbanita. Veña, vamonos que nos vamos, que ademais xa levo oito paragrafos escritos e ainda non puxen unha Salomon na rua. Seixo Branco, here we go… Se non fose porque xa instalada no cochecito lere lembreime dun paseo fluvial que descubrimos un dia que levei ao meu fillo ao parque de Celas de Peiro (en realidade o parque de Celas de Peiro e a nosa segunda sala de estar, e un deses sitios onde te encontras agustisimo e non podes deixar de ir), asi que como de costume e porque rectificar disque e de listas, mandei o plan inicial a paseo: volantazo (figurado) e…cambio de rumbo: Peiro, here we go! (notese o plural maiestatico; e que eu ia pa Sissi emperatriz e quedei en funcionaria gris).
Aparquei o Opel Austwich xunto a gasolineira de Peiro e percorrin camiñando o treito ata o principio do paseo coa cabeza gacha porque habia vergoña de que me visen os gasoliñeiros toda preparada baixo a que estaba caendo e que me tomasen polo que son.
Iso si, todo foi empezar a trotar por aquel paraiso e debuxarseme na jeta o sorriso da tonta da vila… Eu as veces non sei se isto de correr polos carreiros non sera drogha da dura. O lameiro mental esvaeuse por arte de maxia en canto puxen un pe no lameiro lamigueiro. Que gozada!!!!! Muiños, pontes de madeira, fervenzas, ameneiros… O terreo nada esvaradio, podiase correr moi ben (e tamen parar para sacar fotos, je, je).
Ao final, un treito por asfalto leva ata unha pista de terra onde supostamente deberia empezar a subida ao Xalo (digo “supostamente” porque sigo sin saber a que monte subin). Funme guiando ao principio por indicacions dunha ruta BTT e despois… por nada, fun subindo por onde mellor me parecia… E as subidas eran potentes, abofe; de feito, mais ca unha subida “caco” foi “cocaca” (correr-camiñar-camiñaaaaar)
Por aquí hai pegadas de bici. As veces me pregunto se a xente BTT esta feita de kriptonita sen mais ou en aleasion con algho.
O mais curioso e que canto mais ascendia menos medo tiña de estar soa. Cando por fin alcancei o cumio onde esta a antena de non sei que (que inutiles somos as de letras, por favor), mesmo a idea da fobia a montunear soa me parecia allea a min e ridicula. Toma subidon! (e este figurado, claro). Fobia superada, I can do it!
Ma non tropo, todo hai que dicilo. Para baixar decidin volver por outro camiño que sinalaban unhas frechas pintadas de verde nas rochas… Un camiño estupendo para correr ben: bastante amplio e de terreo firme con pouco desnivel porque vai dando voltas…ata que cheghei alo, ao innombrable, a caida en picado, ao punto en que te asomabas e vias a estrada alo embaixo mentres un algho que subia polo ventre lembraba que tes unha pequena conta pendente coa vertixe, e revives o ridiculo espantoso que fixeches en Penedos do Lobo nas baixadas, que che fixeron bater todos os records de paquetismo trailero… Eu por aquí non baixo,a tomar polo cu
Porque digo eu que unha cousa e a querensia polo monte e as ganas de superar fobias, e outra moi distinta e o masoquismo. E mais dunha fobia superada por dia xa e soberbia, digho eu, e por moi riveter que sexa unha, hai cousas que sobrepasan a mesura. Vaaaaale, son mais covarde cas ghaliñas, aquí non hai I can do it que valla.
Media volta, descorro o corrido e retomo a baixada desde a antena esperando ser quen de dar co mesmo camiño de subida sen perderme, mision ben dificil tratandose dunha menda. Pero non imposible.
Bueno, non foi o mesmo mesmiño identico camiño, pero perder non me perdin. De feito, baixei un rato por un medio carreiro medio regato que non tivera o gusto de coñecer. Foi nese punto onde ocorreu a insidensia, ou castañazo, como mais vos preste chamarlle. Mira que houbera oportunidades claras de pegarme batacazos (nunha delas baixaba con tanta alegria que houben empotrarme contra unha rocha, pero milagrosamente parei a escasos milimetros) e ainda asi non mos peguei, e aquí no medio deste regatiño inocente que nin sequera esvaraba… ala vou, collo, esvaro e caio cuan larga son (que non e moito dicir) aterrando nos cobados e quedo ai medio tumbada no regato coma quen esta na praia tomando o sol. Non sei se foi o gholpe, pero pa min que nos segundos que tardei en erguerme e seguir, foi coma se me estivese mirando a min mesma e reñindome..non sei, coma se a outra muller que son cando non estou disfrazada de toureira, suada, afoghada, despeiteada, mollada, cos pes cheos de lama e tirada no medio do monte-, a muller esa tan pouco riveter me espetase: “¿e non che valeria mais estar en Marineda mirando as tendas coma a xente normal? Pero que necesidade teras disto?” Ghindeille un pelouro imaxinario a boba esa pa que calase a boca e seguin. E pa min que ainda me ha de quedar corda para seguir riveteando polo monte adiante.
Ningún comentario:
Publicar un comentario